73 χρόνια από το θάνατό του, το Νοέμβριο του 1936 Ιδρυτής της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας, ο «πατέρας της Δημοκρατίας» όπως τον αποκάλεσαν, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου από το Λεβίδι, γεννήθηκε το 1876. Από τους σημαντικότερους πολιτικούς του 20ου αιώνα, ο σημαντικότερος μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο πολιτικός του Μεσοπολέμου, πρωτοστάτησε στην ανατροπή της μοναρχίας το 1924 και στη θέσπιση του προοδευτικότερου ίσως Συντάγματος της χώρας. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κοινωνιολογία, οικονομικά και φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης και Βερολίνου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Λονδίνο και το Παρίσι. Το διάστημα της παραμονής του στη Γερμανία επηρεάζεται από τη συνεταιριστική πρακτική που κυριαρχούσε και γοητεύεται από το «δημοκρατικό σοσιαλισμό» του Εντουαρντ Μπέρνσταϊν, σύμφωνα με τον οποίο ο μόνος δρόμος που απέμενε για το προλεταριάτο ήταν ο ρεφορμισμός, δηλαδή ο δρόμος των βαθμιαίων μεταρρυθμίσεων που θα μετέτρεπαν με «ειρηνικό τρόπο» τον καπιταλισμό σε σοσιαλιστική κοινωνία, θέση που υιοθετήθηκε από το οπορτουνιστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα και στη συνέχεια από νεότερα οπορτουνιστικά ρεύματα. Ο ουμανιστικός σοσιαλισμός αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο της «Κοινωνιολογικής Εταιρείας» την οποία δημιουργεί ο Παπαναστασίου επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1907. Τα μέλη της, έχοντας ταχθεί υπέρ της επανάστασης του 1909 στο Γουδί, ιδρύουν το 1910 κόμμα με την επωνυμία «Λαϊκό Κόμμα», το οποίο συμμετέχει στις εκλογές για την Α’ και Β’ Αναθεωρητική Βουλή, συνεργαζόμενο με τους Φιλελεύθερους.